Alweer een nieuwe naam aan het Schotse folk-firmament, maar dan wel eentje waar vele decennia ervaring achter schuilgaat. Skelpt is namelijk een trio dat gevormd werd door Andrew Gordon (gitaar en bodhran), die deel was van Anderson &Gordon, waar hij dus fiddler Iain Anderson haalde én van Johnston & Gorden, waar dan weer percussionist Euan Johnston vandaan komt. Samen begonnen ze vorig jaar aan een nieuw avontuur, naar aanleiding van een benefietconcert dat Gordon in Edinburgh opgezet had. Dat werd een zodanig groot succes, dat de drie besloten samen verder te gaan.

Met een repertoire dat heel traditioneel klinkt en dat in verreweg de meeste gevallen ook ís, voeren de drie heren de luisteraar mee naar zalen en zaaltjes, waarvan ik me voorstel dat ze doorgaans het decor zijn voor dit soort muziek. In het geval van Schotland wil dat zeggen: een mix van ‘mee)zingen” en dansen, van uitgelaten uit de bol gaan en collectief plezier maken en tegelijk volledig opgaan in wat de muzikanten uit hun instrumenten schudden. Dat kunnen jigs zijn, of reels of trieste ballads, maar hoe dan ook zijn het nummers, die de luisteraar weten te raken.

Zo krijg je hier dingen geserveerd als “The Jig Runrig”, dat heel bekend werd via Aly Bain & Phil Cunningham en uiteraard via schrijver Fergie MacDonald zelf, of “Charlie O Charlie”, dat Ewan MacColl en Peggy Seeger ooit tot in onze huiskamers brachten.. Iets minder bekend is allicht “Navajos and Pirates” over groepjes Duitse jongeren, die onder deze roepnamen opkwamen tegen de nazi’s in de jaren ’30 van vorige eeuw, terwijl “Banish Misfortune” op het repertoire staat van zowat elke band, die klassieke Angelsaksische folk bedrijft. Hetzelfde geldt misschien voor “Blow Ye Winds”, dat we hier al kennen sinds het Kingston Trio en ik weet zelfs bij benadering hoeveel versies ik van “Kincardine Lads” in mijn platenkast heb steken, iets dat ook geldt voor de passende afsluiter “The Parting Glass”.

Daarmee wordt een heel leuke en goeie, maar pretentieloze folk-plaat van vandaag afgesloten en die leidt me tot de vaststelling dat er niks mis is met het in ere houden van muzikaal erfgoed als dit. Zeker als dat gebeurt door kundige muzikanten, die bijzonder goed op elkaar ingespeeld blijken, zoals hier het geval is. Een mens zou er zowaar naar uitkijken om een avond met deze drie gasten te mogen doorbrengen, al moet je er fysiek wel een beetje in orde voor zijn, want de cadans ligt de hele plaat lang aan de hoge kant. Leuk, echt leuk !

(Dani Heyvaert)